ԱՐՄԻՆԷ ՕՀԱՆԵԱՆ
«ՀԱՅԿԱԿԱՆՔ».- Թէեւ այս կարճ յօդուածը ուղղուած է Հայաստանի նախագահին, բայց անոր
հարցադրումները համընդհանուր բնոյթ ունին, կը վերաբերին քաղաքական ու
ոչ-քաղաքական, կրօնական ու աշխարհական բոլոր կառոյցներուն՝ Հայաստանէն մինչեւ Սփիւռքի ամենահեռաւոր ծալքերը։ Ի՞նչ է եւ ի՞նչ կը նկատուի լրատուամիջոցներուն դերը. մամլոյ
հաղորդագրութիւններու եւ քարոզչութեան վերատպումի՞, թէ՞ հանրային զարգացման
միջոց մըն են։ Ի՞նչ է առողջ քննադատութեան նպատակը. թոյն թափե՞լ, թէ՞ ընկերութեան յառաջընթացին սատարել։
Կարդում եմ Սերժ Սարգսեանի հարցազրոյցը «Բազէ»ում չգիտեմ ինչպէս
յայտնուած լրագրողներին: Հասել եմ համարեա վերջին եւ քիչ է մնում
ուրախութեամբ արձանագրեմ, որ այս անգամ լրատուամիջոցների հասցէին
մեղադրանքներ, վիրաւորական արտայայտութիւններ չկան, ու յանկարծ կարդում եմ.
«…իմ մէջ չարութիւն չկայ որեւէ լրատուամիջոցի նկատմամբ, նոյնիսկ այն
լրատուամիջոցի, որն ամէն օր ուղղակի թոյն է թափում իմ հասցէին: Անկեղծ եմ
ասում՝ իմ մէջ չարութիւն չկայ նրանց նկատմամբ: Մէկ-մէկ խղճում եմ,
որովհետեւ իրենք իրենց կամքով չեն անում, չէ՞, դա»:
Էհ, ինչպէս ժողովուրդն է ասում՝ «Կարմիր կովը կաշին չի փոխի»: Ուզում ես հարցնել՝ իսկ ուրիշ ո՞նց է լինում չարութիւնը, ինչպէ՞ս պէտք է այն արտայայտուէր: Երեւի ՀՀ նախագահը կարծում է, որ եթէ իր սիրելի տանկիստներին չի ուղարկում իր հասցէին «թոյն թափող» լրատուամիջոցները ռմբակոծելու, հողին հաւասարեցնելու, դա մեծ բարութեան եւ հանդուրժողականութեան նշան է: Ուզում եմ հասկանալ երկրի առաջին դէմքի տրամաբանութիւնը. լրատուամիջոցներն ինչի՞ համար են։ Իր այցերը լուսաբանելու, իր նշանակած վարչապետի, կառավարութեան անդամների գովքն անելու, իր կուսակիցների հետ հարցազրոյցնե՞ր անելու: Իրենց կայացրած որոշումների դրական հետեւանքնե՞րն արձանագրելու: Իրենց քայլերի իմաստնութիւնն ու հեռատեսութի՞ւնը բացատրելու: Իսկ թերութիւննե՞րը: Սխալնե՞րը: Վրիպումներն ո՞վ պէտք է արձանագրի ու մատնացոյց անի: Թէ՞ իրենք անթերի են, իսկ սխալներ ու վրիպումներ թոյլ են տալիս միայն ցածր օղակներում: Ասենք՝ վարչութեան պետերի մակարդակում: Այն էլ նրանք, ովքեր ՀՀԿ անդամ չեն: Դժուար է ըմբռնել մեր իշխանութիւնների տրամաբանութիւնը՝ երկիրը վատ վիճակում է, բայց իրենց քննադատելը թոյն թափել է նշանակում։
Էհ, ինչպէս ժողովուրդն է ասում՝ «Կարմիր կովը կաշին չի փոխի»: Ուզում ես հարցնել՝ իսկ ուրիշ ո՞նց է լինում չարութիւնը, ինչպէ՞ս պէտք է այն արտայայտուէր: Երեւի ՀՀ նախագահը կարծում է, որ եթէ իր սիրելի տանկիստներին չի ուղարկում իր հասցէին «թոյն թափող» լրատուամիջոցները ռմբակոծելու, հողին հաւասարեցնելու, դա մեծ բարութեան եւ հանդուրժողականութեան նշան է: Ուզում եմ հասկանալ երկրի առաջին դէմքի տրամաբանութիւնը. լրատուամիջոցներն ինչի՞ համար են։ Իր այցերը լուսաբանելու, իր նշանակած վարչապետի, կառավարութեան անդամների գովքն անելու, իր կուսակիցների հետ հարցազրոյցնե՞ր անելու: Իրենց կայացրած որոշումների դրական հետեւանքնե՞րն արձանագրելու: Իրենց քայլերի իմաստնութիւնն ու հեռատեսութի՞ւնը բացատրելու: Իսկ թերութիւննե՞րը: Սխալնե՞րը: Վրիպումներն ո՞վ պէտք է արձանագրի ու մատնացոյց անի: Թէ՞ իրենք անթերի են, իսկ սխալներ ու վրիպումներ թոյլ են տալիս միայն ցածր օղակներում: Ասենք՝ վարչութեան պետերի մակարդակում: Այն էլ նրանք, ովքեր ՀՀԿ անդամ չեն: Դժուար է ըմբռնել մեր իշխանութիւնների տրամաբանութիւնը՝ երկիրը վատ վիճակում է, բայց իրենց քննադատելը թոյն թափել է նշանակում։
«Հրապարակ», Օգոստոս 26, 2014
No comments:
Post a Comment