Մայրենի լեզուն՝ նաեւ դիմադրութեամբ

ՍԵՒԱՆ ՏԷՅԻՐՄԷՆՃԵԱՆ

 

Թուրքիոյ մէջ աւե­­­­­լի քան 30 լե­­­­­զու կը խօ­­­­­սուի։ Այս 30-ի շար­­­­­քին կան լե­­­­­զու­­­­­ներ, որոնց անունն իսկ թե­­­­­րեւս ան­­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նօթ է մե­­­­­զի, օրի­­­­­նակ՝ կա­­­­­պար­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յերէ­­­­­նը կամ, ըսենք, ադի­­­­­կերէ­­­­­նը, որոնք չեր­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­զական լե­­­­­զու­­­­­ներ են։ Ի՞նչ տար­­­­­բե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու­­­­­թիւն, օրի­­­­­նակ, ապա­­­­­զերէ­­­­­նի կամ աբ­­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­զերէ­­­­­նի մի­­­­­ջեւ։ Կան դեռ ռո­­­­­մանա­­­­­կան լե­­­­­զու­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը՝ տո­­­­­մարին ու ռո­­­­­մանին։

Չկար­­­­­ծո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւի որ քա­­­­­նի մը հո­­­­­գի կը խօ­­­­­սի այս լե­­­­­զու­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը. օրի­­­­­նակ, ադի­­­­­կերէն կը խօ­­­­­սին 316 հա­­­­­զար, իսկ կա­­­­­պար­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յերէն՝ մի­­­­­լիոն մը քա­­­­­ղաքա­­­­­ցիներ, տո­­­­­մարին ու ռո­­­­­մանին շուրջ 100 հա­­­­­զար քա­­­­­ղաքա­­­­­ցիի մայ­­­­­րե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նին է։ Ապա­­­­­զերէն կը խօ­­­­­սին 12 հա­­­­­զար, աբ­­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­զերէն՝ 150 հա­­­­­զար մար­­­­­դ։ Կայ­­­­­քէ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ջը, ուրկէ կը քա­­­­­ղեմ այս տո­­­­­ւեալ­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը, կու տայ նաեւ այս եւ միւս լե­­­­­զու­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն Թուրքիայէ դուրս ու­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցած տա­­­­­րածու­­­­­մին մա­­­­­սին գի­­­­­տելիք­­­­­ներ ալ։

Հա­­­­­յերէ­­­­­նը, արեւմտա­­­­­հայե­­­­­րէն ու վեր­­­­­ջին տա­­­­­րինե­­­­­րուն արե­­­­­ւելա­­­­­հայե­­­­­րէն իր ճիւ­­­­­ղե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րով, մէկն է այդ աւե­­­­­լի քան 30 լե­­­­­զու­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու շար­­­­­քին։ Առա­­­­­ւելա­­­­­բար լսե­­­­­լի է Պոլ­­­­­սոյ մէջ, ինչպէս նաեւ, հա­­­­­զուա­­­­­դէպ իսկ ըլ­­­­­լայ, գա­­­­­ւառի քա­­­­­նի մը նախ­­­­­կին հա­­­­­յաշատ քա­­­­­ղաք­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն կամ գիւ­­­­­ղե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն մէջ։ Կայ նաեւ հա­­­­­յերէ­­­­­նի Համ­­­­­շէ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նի բար­­­­­բա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ռը, որ այ­­­­­սօր համ­­­­­շէ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ներէն անո­­­­­ւան տակ առան­­­­­ձին լե­­­­­զու մըն է գրե­­­­­թէ։ Ոմանք գի­­­­­շերու­­­­­զօր, ան­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­դար, եղե­­­­­րամօր սե­­­­­ւազ­­­­­գեստ հա­­­­­գած լե­­­­­զուի նա­­­­­հան­­­­­ջին կամ մա­­­­­հուան մա­­­­­սին իսկ խօ­­­­­սին, Պոլ­­­­­սոյ մէջ հա­­­­­յերէ­­­­­նով գիր­­­­­քեր ու պար­­­­­բե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րական­­­­­ներ կը հրա­­­­­տարա­­­­­կուին, մար­­­­­դիկ կ՚աղօ­­­­­թեն այդ լե­­­­­զուով (կան աղօ­­­­­թատե­­­­­ղիներ), կ՚եր­­­­­գեն (հա­­­­­մոյթներ, երգչա­­­­­խումբեր կան), կը խօ­­­­­սին։

Ի տար­­­­­բե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու­­­­­թիւն Թուրքիոյ միւս լե­­­­­զու­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն, զոր օրի­­­­­նակ աւե­­­­­լի քան 10 մի­­­­­լիոն քա­­­­­ղաքա­­­­­ցիի մայ­­­­­րե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նին հան­­­­­դի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սացող քրտե­­­­­րէնի կամ աւե­­­­­լի քան 5 մի­­­­­լիոնի մայ­­­­­րե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նին նկա­­­­­տուող զա­­­­­զայե­­­­­րէնի, հա­­­­­յերէ­­­­­նը որ­­­­­պէս մայ­­­­­րե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նի լե­­­­­զու կ՚ու­­­­­սուցա­­­­­նուի Պոլ­­­­­սոյ հայ­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կան 17 դպրոց­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն մէջ։ Ան­­­­­շուշտ, ասոնք հի­­­­­մա մեր ձեռ­­­­­քին մնա­­­­­ցած­­­­­ներն են ան­­­­­ցեալ դա­­­­­րասկզբի աւե­­­­­լի քան 60-էն։ Հան­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­պետա­­­­­կան շրջա­­­­­նի ճնշու­­­­­մի քա­­­­­ղաքա­­­­­կանու­­­­­թիւնը, որ սխալ պի­­­­­տի չըլ­­­­­լայ Ցե­­­­­ղաս­­­­­պա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նու­­­­­թեան շա­­­­­րու­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կու­­­­­թիւնը նկա­­­­­տել, նաեւ ա՛յս կեր­­­­­պով տո­­­­­ւած է իր ար­­­­­դիւնքը։

Բայց հի­­­­­մա ճնշու­­­­­մի յի­­­­­շեալ քա­­­­­ղաքա­­­­­կանու­­­­­թիւնը կար­­­­­ծէք դի­­­­­մակ փո­­­­­խած կը հա­­­­­լածէ մեր դպրոց­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը։ Պա­­­­­րոն­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը անընդհատ «բա­­­­­րեխ­­­­­նամ կա­­­­­ռավա­­­­­րու­­­­­թեան» որ­­­­­պէս շնորհ մե­­­­­զի վե­­­­­րադար­­­­­ձուցած կա­­­­­լուած­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն խօս­­­­­քը կ՚ընեն։ Պա­­­­­րոն մը «ամէն բա­­­­­նէ առաջ խո­­­­­րապէս երախ­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­պարտ պէտք է ըլ­­­­­լանք մեր պե­­­­­տու­­­­­թեան» կ՚ըսէ, մինչդեռ նոյն այդ պա­­­­­րոնը եր­­­­­կու օր առաջ յայ­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րարած է, թէ «դպրոց­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն թի­­­­­ւը շատ է, վա­­­­­ղը ոչ մէկ դպրոց պի­­­­­տի ու­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նանք»՝ առա­­­­­ջար­­­­­կե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լով միաց­­­­­նել զա­­­­­նոնք (միտ­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու այս հոս­­­­­քին հե­­­­­տեւի­­­­­լը մահ­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նացու­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուս հա­­­­­մար ան­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րելի է ան­­­­­շուշտ)։

Մեր մեծ վար­­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րան­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րէն մէ­­­­­կը, որ­­­­­մով կա­­­­­մայ-ակա­­­­­մայ, գի­­­­­տու­­­­­թեամբ-ան­­­­­գի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տու­­­­­թեամբ կը հպար­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նայ հա­­­­­մայնքը, մու­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցիկի մը նման դրամ կը մու­­­­­րայ ոտ­­­­­քի մնա­­­­­լու հա­­­­­մար։ Միւսնե­­­­­րուն ալ վի­­­­­ճակը տար­­­­­բեր չէ ատ­­­­­կէ։ «Մու­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցիկի մը նման» ար­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յայ­­­­­տութիւ­­­­­նը չգայ­­­­­թակղեց­­­­­նէ ոեւէ մէ­­­­­կը, ասի­­­­­կա եր­­­­­բեք իր ամօ­­­­­թը չէ, այլ անոնց, որոնք այդ վի­­­­­ճակին մատ­­­­­նած են զայն։

«Դպրոց­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն դրամ պի­­­­­տի չտամ այնքան ժա­­­­­մանակ, մին­­­­­չեւ որ ըն­­­­­դունո­­­­­ւի զա­­­­­նոնք միաց­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լու իմ առա­­­­­ջարկս»։ Բա­­­­­րերար պա­­­­­րոնի մը խօսքն է։ Կը զգաք չէ՞ սպառ­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լիքի երան­­­­­գը, որ պա­­­­­հուած է այս նա­­­­­խադա­­­­­սու­­­­­թեան ետին։ Կար­­­­­ծէք ան հիմ­­­­­նած է մեր դպրոց­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը, կար­­­­­ծէք ան ոտ­­­­­քի կը պա­­­­­հէ զա­­­­­նոնք, կար­­­­­ծէք իր պար­­­­­տադրել ու­­­­­զա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ծը ըլ­­­­­լար միակ լու­­­­­ծումը…

Հա­­­­­մայնքա­­­­­յին հաս­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տու­­­­­թիւննե­­­­­րը, հա­­­­­րիւ­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մեակ­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու ան­­­­­ցեալ ու­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցող վար­­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րան­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը իրենցմէ կա­­­­­խեալ դրու­­­­­թեան մէջ պա­­­­­հելու եւ այդ հաս­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տու­­­­­թիւննե­­­­­րու մի­­­­­ջոցով իրենց հե­­­­­ղինա­­­­­կու­­­­­թիւնը բա­­­­­նեց­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լո՞ւ հա­­­­­մար ար­­­­­դեօք բա­­­­­րերար անու­­­­­նին տակ ծպտեալ չա­­­­­րարար­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը միաս­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կան պիւտճէի մը ծրա­­­­­գիրը կը վի­­­­­ժեց­­­­­նեն տաս­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մեակ­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րէ ի վեր։ Անոնք իրենց եսա­­­­­սիրա­­­­­կան զգա­­­­­ցումնե­­­­­րուն յա­­­­­գուրդ տա­­­­­լո՞ւ հա­­­­­մար է որ այսքան դժուարու­­­­­թիւննե­­­­­րու կը մատ­­­­­նեն մար­­­­­դիկն ու կա­­­­­ռոյցնե­­­­­րը։ Այ­­­­­լա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­պէս այսքան առա­­­­­տութեամբ հան­­­­­դերձ դեռ ին­­­­­չո՞ւ կը շա­­­­­րու­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կուին նոյն դժո­­­­­ւարու­­­­­թիւննե­­­­­րը՝ միշտ նոյն հաս­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տու­­­­­թիւննե­­­­­րուն հա­­­­­մար։ Անընդհատ կա­­­­­լուած կը վե­­­­­րադար­­­­­ձո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւի, անընդհատ մեզ­­­­­մէ շնոր­­­­­հա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կալու­­­­­թիւն յայտնել կը պա­­­­­հան­­­­­ջո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւի, սա­­­­­կայն նոյն անընդհա­­­­­տու­­­­­թեամբ վար­­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րան­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու նիւ­­­­­թա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կան վի­­­­­ճակը կը քննար­­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւի, նոյն անընդհա­­­­­տու­­­­­թեամբ վար­­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րան­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը դրամ կը պա­­­­­հան­­­­­ջեն։ Հոս սխալ մը կայ ան­­­­­շուշտ եւ վստա­­­­­հաբար այդ սխա­­­­­լին պա­­­­­տաս­­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նատուն հա­­­­­մայնքին վա­­­­­րիչ դա­­­­­սակարգն է։

Վար­­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րան­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րէն շահ ակնկա­­­­­լող ոմանց պէս, լե­­­­­զուէն իրենց շահն ու հե­­­­­ղինա­­­­­կու­­­­­թիւնը ապա­­­­­հովող­­­­­ներ ալ կան դժբախ­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­բար։ Զար­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նալիօրէն անոնք, որոնք ամե­­­­­նաշատ ախու­­­­­վա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­խը կը բարձրաց­­­­­նեն, գրո­­­­­ղի, կար­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցողի պա­­­­­կասէն կը դժգո­­­­­հին, պահ մը իսկ չեն դան­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ղիր իրենց գրած-տպած­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն վրայ, չեն իսկ մտա­­­­­ծեր իրենց գրած-տպած­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն կար­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցուե­­­­­լիք բա­­­­­ներ չըլ­­­­­լա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լու հա­­­­­ւանա­­­­­կանու­­­­­թեան մա­­­­­սին։

Լե­­­­­զուն մտա­­­­­ծու­­­­­մի, քննար­­­­­կումի, ընդդի­­­­­մանա­­­­­լու, քննա­­­­­դատե­­­­­լու հաս­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցու­­­­­թիւն մը ըլ­­­­­լա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լէ դադ­­­­­րե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցու­­­­­ցած ու զայն վե­­­­­րածած են հա­­­­­մակեր­­­­­պումի, ըն­­­­­դունու­­­­­մի, հնա­­­­­զան­­­­­դումի, երախ­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­գիտու­­­­­թիւն յայտնե­­­­­լու, քա­­­­­ղաքա­­­­­վարու­­­­­թիւն բա­­­­­նեց­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լու մի­­­­­ջոցի մը։ Չեն գի­­­­­տակ­­­­­ցիր նոյ­­­­­նիսկ, որ իրենց այդ քուրթու­­­­­լուշցի թան­­­­­թի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­քի կոտրտո­­­­­ւող լե­­­­­զուն չի կրնար այ­­­­­սօ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուան ոգիին պա­­­­­տեան դառ­­­­­նալ (գոր­­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ծելով Չա­­­­­րեն­­­­­ցի տո­­­­­ղերը)։ Չէ՛, դուք ոչ թէ լե­­­­­զուն ապ­­­­­րի կ՚ու­­­­­զէք, այլ կ՚ու­­­­­զէք որ ձե՛ր լե­­­­­զուն ապ­­­­­րի։

Մայ­­­­­րե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նիի մի­­­­­ջազ­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յին օրո­­­­­ւան առ­­­­­թիւ զի­­­­­րար շնոր­­­­­հա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւորե­­­­­լէ առաջ մեր երի­­­­­տասարդնե­­­­­րը պէտք է տո­­­­­գորենք լե­­­­­զուի ազա­­­­­տու­­­­­թեան գա­­­­­ղափա­­­­­րով, պէտք է մղենք զա­­­­­նոնք խօ­­­­­սելու եւ գրե­­­­­լու։ Խօ­­­­­սելու եւ գրե­­­­­լու ո՛չ թէ մեր ու­­­­­զած ձե­­­­­ւով, այլ իրենց ու­­­­­զած։ Կար­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լու ո՛չ թէ ժա­­­­­մանա­­­­­կավ­­­­­րէպ ձաբռտուքներ, այլ բա­­­­­ներ, զորս իրենք պի­­­­­տի ստեղ­­­­­ծեն, իրենք պի­­­­­տի տպեն։

Վար­­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րան-եկե­­­­­ղեցի-մա­­­­­մուլ ծամծմո­­­­­ւած, տհաճ կար­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­խօսը բռնա­­­­­նալու, կաշ­­­­­կանդե­­­­­լու ձեւ մըն է անոնց ազա­­­­­տու­­­­­թիւնը։ Ար­­­­­դեօք այս ըսող­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը նոյն ոգե­­­­­ւորու­­­­­թիւնը պի­­­­­տի ապ­­­­­րէի՞ն երբ տես­­­­­նէին, թէ երի­­­­­տասարդնե­­­­­րը իրենց որդնո­­­­­տած վար­­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րան­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն, մին­­­­­չեւ կո­­­­­կոր­­­­­դը ցե­­­­­խի մէջ թա­­­­­ղուած եկե­­­­­ղեցիին ու հնա­­­­­բոյր մա­­­­­մու­­­­­լին տեղ նո՛ր վար­­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րան, նո՛ր եկե­­­­­ղեցի եւ նո՛ր մա­­­­­մուլ մը կը ստեղ­­­­­ծեն։ Վստա­­­­­հաբար ո՛չ։

Լե­­­­­զուն կեն­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նի է դի­­­­­մադ­­­­­րութեամբ։

Լե­­­­­զուն կ՚ապ­­­­­րի ազա­­­­­տու­­­­­թեամբ։

Եւ լե­­­­­զո՛ւն է որ կը ստեղ­­­­­ծէ դի­­­­­մադ­­­­­րութիւ­­­­­նը եւ ազա­­­­­տու­­­­­թիւնը…

«Ակօս», 16 Փետրուար 2018