Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս Գարեգին Բ. կը պատասխանէ իր քննադատներուն

Օգոստոս 17ին nyut.am կայքէջը հրապարակած է տեսանիւթ մը, որ քաղուած է Հայաստանի առաջին ալիքի («Հ1») «Հայլուր» յայտագրի կատարած հարցազրոյցէ մը Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս Գարեգին Բ.ի հետ։ Արտագրումը, որ լոյս տեսած է «Նոր Յառաջ» երկօրեայի Օգոստոս 31ի թիւին մէջ, մեր կողմէ վերստին համեմատուած ու մանր ճշգրտումներու ենթարկուած է։

Կաթողիկոսը իւրօրինակ պատասխան կու տայ վերջին երկու ամիսներուն Իր հասցէին ուղղուած քննադատութիւններուն, որոնց ետին կը տեսնէ «առան­ձին ան­ձեր, քա­ղաքա­կան նպա­տակ­նե­րից առաջ­նորդուած կամ պա­տուէր­ներ ու­նե­նալով տար­բեր ու­ժե­րից, տար­բեր կա­ռոյցնե­րից՝ յա­տուկ առա­ջադ­րանք, պա­տուէր ու­նե­նալով», որոնք «իրենց գործն են իրա­կանաց­նում»։

«Մեր երկրի զա­ւակունք հաս­կա­նալու են որ մեր երկրին պէտք է հզօր հո­գեւոր կեանք, հզօր Եկե­ղեցի: Եւ Եկե­ղեց­ու հզօ­րու­թիւնը, դա մեր ժո­ղովրդի զօ­րեղ հա­ւատքն է, զօ­րեղ հո­գեւոր կեանքն է։ Եւ այս անդրա­դար­ձումը նաեւ հա­մապա­տաս­խան փո­փոխու­թիւն պիտի յառաջ բե­րի իրենց վե­րաբեր­մունքին մէջ հան­դէպ եկե­ղեցիին, ան­կախ այն բա­նից թէ ինչպէս են իրենք դրսե­ւորում իրենց մեր նկատ­մամբ։ Մենք պար­տա­ւորու­թիւն ու­նենք միշտ սէր դրսեւորե­լու իրենց նկատ­մամբ, նե­րողամ­տութիւն դրսե­ւորե­լու իրենց նկատ­մամբ եւ փորձելու լու­սա­բանել, փոր­ձե­լու իրենց ճիշդ ճա­նապար­հով առաջ­նորդել։ Վնասակարութիւնը, աւե­րը, իրենց որ­դեգրած ըն­թացքը, իրենց մա­տու­ցել, իրենց հասկանա­լի դարձնել։ Կար­ծում եմ որ պի­տի յա­ջողենք։ Մեղք չու­նեն մեր զա­ւակ­նե­րը, որով­հե­տեւ առանձին ան­հատներ, առան­ձին ան­ձեր, քա­ղաքա­կան նպա­տակ­նե­րից առաջ­նորդուած կամ պա­տուէր­ներ ու­նե­նալով տար­բեր ու­ժե­րից, տար­բեր կա­ռոյցնե­րից՝ յա­տուկ առա­ջադ­րանք, պա­տուէր ու­նե­նալով, իրենց գործն են իրա­կանաց­նում շփո­թեց­նե­լով նա­եւ բա­րեպաշտ մեր զա­ւակ­նե­րին, բա­րեհո­գի մեր զա­ւակ­նե­րին։
Թե­րացում նաեւ թե­րեւս մենք ու­նենք որ­պէս Եկե­ղեցի, որ լիար­ժէ­քօրէն մենք չենք ներկայացնում այն աշ­խա­տան­քը, այն գոր­ծունէութիւ­նը, այն ծրագ­րե­րը, նաեւ այն խնդիրները, այն դժուարու­թիւննե­րը որոնք ու­նենք մենք այ­սօր։
Եկե­ղեցին այդ առու­մով լայն քա­րոզ­չութեամբ չի զբա­ղուած։ Մենք փոր­ձում ենք մեր առաքելու­թիւնը իրա­կանաց­նել՝ մեր ժո­ղովրդի զա­ւակաց կրթել, դաս­տիարա­կել մեր հայրերի սուրբ հա­ւատ­քով, Քրիս­տո­սի Աւե­տարա­նի պա­տուիրաններով, պատ­գամնե­րով, նրանց մատու­ցել Քրիս­տո­սի Սուրբ Աւե­տարա­նը, Սուրբ Գիր­քը։ Բայց կար­ծում եմ, որ ժամանա­կի մէջ պի­տի այդ անդրա­դար­ձումը լի­նի, որ Եկե­ղեցին ճիշդ ըն­թացքով է առաջնորդուել, որ իր ջան­քե­րը ուղղել է մեր ժո­ղովրդի հո­գեւոր կեան­քի հզօ­րաց­ման, մեր զաւակների քրիս­տո­նէական դաս­տիարա­կու­թեան, կրթու­թեան գոր­ծին, մեր հայ­րե­նիքի հզօրաց­ման ու շէ­նու­թեան գոր­ծին։ Եւ մե­ղադ­րանքնե­րը, որոնք այ­սօր որո­շա­կի մի­տումնա­ւորու­թեամբ ներ­կա­յաց­նում են Եկե­ղեց­ու, պի­տի անդրա­դառ­նան եւ տես­նեն, որ այդ բոլորը զուրկ են որե­ւէ հիմ­քից եւ ար­դար չեն, որով­հե­տեւ Եկե­ղեցու դէմ հա­րուած­նե­րը հե­տապնդում են մէկ նպա­տակ՝ տկա­րաց­նե­լու ազ­գի հո­գեւոր միաս­նա­կանու­թիւնը, ազ­գի միաբա­նու­թիւնը։ Ազգը իր միաբա­նու­թեամբ է զօրեղ։ Իսկ հայ ժո­ղովրդի մօտ ամ­րօ­րէն նստած է հո­գեւոր ապրումը, սէ­րը իր Եկե­ղեցու հանդէպ եւ ազ­գին տկա­րաց­նե­լու հա­մար, ինչպէս դա­րերին միշտ եղել է, այսօր նաեւ պարագան նոյնն է. ազ­գին տկա­րաց­նե­լու հա­մար պէտք է տկա­րաց­նել մեր Եկե­ղեցուն, նրա հոգեւոր ու­ժը, նրա հոգեւոր զօ­րու­թիւնը։
Կը յու­սանք որ... Մենք լա­ւատես ենք, վստա­հու­թիւն ու­նենք առ Աս­տուած, որ Տէ­րը իր ձեռքերի մէջ է պա­հում իրեն հա­ւատա­ցող եւ իրեն հա­ւատա­րիմ հայ ժո­ղովրդին, որ բո­լոր նման փորձութիւննե­րը, բո­լոր նման չար մտա­ծումնե­րը, բո­լոր նման նենգ գոր­ծո­ղու­թիւննե­րը պի­տի տա­պալուեն եւ ար­դիւնք չպի­տի տան։ Եւ մեր ժո­ղովրդի զա­ւակ­ունք միշտ կը լի­նեն փարուած իրենց Եկե­ղեցուն, իրենց հայ­րե­րի սուրբ հա­ւատքին»: